“People who say it cannot be done should not interrupt those who are doing it.”
Dit was de simpele quote die ik via Twitter de wereld in slingerde afgelopen woensdag. Vanuit frustratie, ja, ik kon het zelf bijna niet geloven: ik, gefrustreerd!
De afgelopen maanden ben ik dichter bij mijzelf gekomen. Dat betekent simpelweg dat ik meer mijn eigen gevoel volg en mezelf niet kleiner maak dan dat ik ben. Geen last van mijn ego, geen stemmetjes die mij vertellen dat iets eng is of niet kan, geen allergie bij mensen die iets anders doen dan ik. Mijn energie steek ik in de dingen waar ik in geloof, waar ik ‘voor’ ben, in zaken die wel kunnen ook al laat het systeem nog niet altijd de mogelijkheden zien.
Ballast
En wat een struggle brengt dat met zich mee, wat een ballast moest ik afschudden om hier te komen. Ballast van angsten, van schijnzekerheden, van klein worden gehouden, van me niet gezien voelen. Ballast van mensen die zich zorgen om mij maken omdat zij denken dat juist die ballast zekerheid geeft. Ballast van mensen die zeggen dat het niet kan, mensen die je vaag vinden omdat je alleen maar praat over vertrouwen en gelijkwaardigheid. Ballast van het systeem dat wij met z’n allen in stand houden, ondanks dat iedereen voelt dat het anders kan.
En juist daar zit hem de crux! Iedereen voelt dat het anders kan, veel mensen willen het anders. Veel mensen willen mooier, duurzamer, liever, fijner, eerlijker, vertrouwder. Iedereen die dit voelt en het daarna rationeel gaat benaderen, denkt dat het niet anders kan. Bij die mensen moet je niet aankomen met woorden als vertrouwen of liefde. Dat is veel te vormloos. Dan zeggen ze dat het niet kan, ook al weten ze niet eens wat ik precies wil. Want ze kunnen er met hun hoofd niet bij. Dat is niet zo gek, want zelfs ik kan er met mijn hoofd niet bij. Met mijn hoofd niet…
Waardevol
Maar wat in je hoofd zit is niet de echte wereld. Wat je bent en doet, dat is de echte wereld. En met je zijn en handelen maak je de wereld mooier, voeg je waarde toe…tenminste als je daarvoor kiest. Ik kies voor liefde en vertrouwen en voor mijn gevoel. En in die paar maanden dat ik me daar nog bewuster van ben geworden heb ik gevoeld dat het voor mij heel goed werkt. Dat ik daardoor waardevoller ben dan ooit tevoren. Dat ik mensen ontmoet vanuit gelijkwaardigheid, dat ik projecten opzet vanuit compleet vertrouwen, dat ik een visie heb op onderwijs waar mensen zich mee kunnen verbinden. Van die mensen heb ik nog geen enkele keer gehoord dat het niet kan, sterker nog, wij verbinden ons aan elkaar omdat wij beiden voelen dat het wel kan!
Als jij blijft kiezen voor angst, voor die stemmetjes in je hoofd die je staande houden, voor de gedachten waar jij je veilig bij voelt ook al brengen ze je nergens en voor de boeken waarin je hebt gelezen hoe het hoort…Als je daarvoor blijft kiezen vind ik dat prima, maar val mij er niet mee lastig. Want ik denk niet dat het kan, ik doe het!
Zo, dat lucht lekker op, weer een beetje minder ballast. 🙂