Ik heb 31 jaar lang gedacht dat de gedachtes in mijn hoofd mijn meningen waren. Dat klinkt misschien gek, maar is echt zo. Ik heb mij tot een paar maanden geleden geen seconde gerealiseerd dat het mijn gevoel en intuïtie waren die tot mij ‘spraken’.
Van huis uit heb ik geleerd dat je, je mening moet laten horen, dat je mening telt, dat, dat krachtig is. Dat is een overtuiging die ik nog steeds uitdraag, die mij heel ver heeft gebracht. Echter is het woord ‘mening’ overgegaan in het woord ‘intuïtie’. Welbespraakt is openhartig geworden.
Welles, nietes, welles, huh?
Al een aantal jaar merk ik dat ik geen zin meer heb om me te mengen in discussies. Ik krijg er geen energie van en voel me vaak lamgeslagen na een heftige discussie. Een tijd lang heb ik gedacht dat, dat was omdat ik niet ‘kon winnen’. Want een discussie winnen dat is toch wel het hoogst haalbare in onze huidige maatschappij. Je gelijk halen, de ander overrulen. Bij elke discussie voelde ik me een loser, werd ik gefrustreerd, kwam ik er niet goed uit. Ik heb altijd gedacht dat ik niet krachtig genoeg was tijdens de discussies. Dat ik dommer was dan diegene met wie ik discussieerde, omdat ik die ander vaak niet kon ‘overtuigen’. En als dat me dan niet lukte, dan werd ik verdrietig. Nu ik terugkijk realiseer ik me: discussies hebben mij nog nooit verder gebracht, ze zetten mij niet in beweging. Sterker nog, ze verlammen mij en ze maken me klein.
Het is mij nooit gegaan om overtuigen, in ieder geval niet het overtuigen zoals in een discussie vaak wordt gedacht. Ik had een hele andere overtuiging, die ik zelf nog niet kende. Ik begreep niet waarom mensen zo heftig met elkaar konden debatteren, vanuit strijd, vanuit gelijk willen hebben, vanuit concurrentie. En nu ben ik er van overtuigd dat het voeren van discussies nooit iets toevoegt. Dat debat nooit meer waard kan zijn dan dialoog. Dat een visie altijd meer toevoegt dan een mening. Dat verbinding en stilte zoveel waardevoller zijn dan hard roepen en boven iemand gaan staan.
Wil je geluk of wil je gelijk?
Ik heb de afgelopen maanden geleerd dat ik de discussies niet meer wilde voeren omdat het hoofd tegen hart discussies waren. Ik praat vanuit mijn gevoel, de ander praat vanuit het hoofd. Ik voel, de ander denkt. En mijn mooiste inzicht: als je beide vanuit je hart spreekt heb je nooit meer discussies! Dan heb je dialogen. Dan heb je gesprekken over visies, over intuïtie, over waarde, over zijn.
En nu ik deze blog schrijf ben ik bang dat er mensen zijn die zullen zeggen: “Nou, jij hebt er anders jarenlang aan mee gedaan, aan die discussies. Ik heb er anders nooit iets van gemerkt dat jij een dialoog wilde.” En daar hebben ze gelijk in. Want ik stond nog niet stevig genoeg in mijn gevoel en miste wat inzichten. En nog steeds laat ik mij wel eens verleiden tot verdediging, tot het uiten van een standpunt vanuit het hoofd. Vooral in situaties waarin die ander mijn handelen ter discussie stelt of een schuldvraag opwerpt. Dan vind ik het nog moeilijk om direct te voelen wat er gaande is en vanuit vertrouwen te reageren.
Maar op de meeste momenten is het mij heel duidelijk: ik ga alleen nog maar voor vertrouwen in een gesprek. En als je daar voor kiest, is discussie nooit meer nodig. Wat een opluchting!