Ruimte om te voelen

Ik schreef vorige week over Gevonomie, een initiatief dat vergelijkbaar lijkt met Geefeconomie. Ik deed een uitnodiging aan de initiatiefnemer Tijn Touber om onze uitgestoken hand te pakken zodat we hem kunnen laten zien waar het onvoorwaardelijk geven en ontvangen echt begint.

Iemand reageerde daarop met dat het zoveel ruimte in neemt dit te doorvoelen en onvoorwaardelijk te blijven naar een initiatief toe dat onbereikbaar is voor verbinding.

De reactie raakte me, wauw, ja dat klopt. Gevonomie heeft inderdaad heel veel ruimte ingenomen. Het invoelen en reflecteren op een nieuwe initiatief dat zegt hetzelfde voor ogen te hebben als wij kost heel veel energie. Wij nemen alle initiatieven die zeggen een wereld van overvloed te willen creëren heel serieus. Zo serieus dat we er tijd en ruimte aan besteden om er heen te gaan met onze intuïtie en volledig te doorvoelen wat het is, waar ze echt voor staan (niet alleen de woorden te zien) en te voelen of we in verbinding kunnen komen.

In de meeste gevallen, want het komt vaker voor dat er initiatieven of mensen zijn die pretenderen een nieuwe wereld te creëren, voelen wij het niet. Maar dat weten we alleen door er heel serieus ruimte voor te maken. Dat is dus geen snelle conclusie vanuit concurrentie, want dat bestaat niet in een geefeconomie. Ook is het niet dat ons ego in opstand komt, want ook dat bestaat niet in geefeconomie.
Het is ons zuivere weten dat dat ons verteld heeft omdat we daar alle ruimte aan gegeven hebben.

Als iedereen ruimte zou maken voor reflectie en voor invoelen op zaken zou de wereld er zoveel mooier uit zien. Dan zou ook Tijn Touber kunnen voelen dat zijn initiatief niet klopt met wat hij graag wil neerzetten. Dan zouden veel meer mensen voelen wat klopt en wat niet. Dan zouden ego’s verbleken en dan zouden echte gesprekken ontstaan over verbinding en wat echt is en wat niet.

Die ruimte om te voelen is één van de dingen die wij de wereld geven, en ook al zit het gros van de mensen er (nog) niet op te wachten om te horen wat waar is, toch blijven we dat doen. Want als is er maar één iemand die bevestigd wordt in haar gevoel dan is het al alle ruimte waard geweest.