Leren in vertrouwen

“Maar hoe groot is de kans dat er een hele meute mensen in Geefeconomie leeft als zij gaan studeren?”

“Groter als wij daarvoor blijven staan dan als we blijven zoeken in dat andere systeem.”

In het gesprek over onderwijs werd ik stevig aan de tand gevoeld rondom onze visie op onderwijs. Namelijk dat alles wat een individu te leren heeft in het leven zich aan zal dienen. Dat betekent dat wij niets opdringen aan onze kinderen om te leren en dat daardoor alles vanuit volledig intrinsieke motivatie ontstaat. Dat is behoorlijk out of the box voor de meeste mensen. Zo ook voor de interviewster van de docu-serie.

Ze bleef doorhameren op hoe realistisch dat dan is en hoe onze kinderen dan ooit hun dromen kunnen waarmaken, want ze leren niet lezen en schrijven en rekenen.

Het is heel interessant dat dat de conclusie is van (meer) mensen als je vertrouwd op intrinsieke motivatie. Dat staat gelijk aan dat kinderen niet leren lezen en schrijven en rekenen. Wat dus gelijk staat aan dat je dus denkt dat geen enkel kind dat wil leren. En dat ieder kind het leert betekent dus dat het volledig geforceerd wordt opgedrongen.

Wij weten dat het anders werkt. Wij ervaren dat elke dag met onze kinderen in de praktijk. Onze kinderen zijn met letters en cijfers bezig, Doris zit op hetzelfde niveau qua lezen als kinderen van haar leeftijd die het elke dag opgedrongen krijgen. Dat betekent dus dat zij vanuit volledig intrinsieke motivatie in een veel kleiner aantal uur net zoveel leert. Wij weten dat dit komt door die motivatie die volledig van binnenuit komt.

Dus hoe groot is de kans dat er een meute mensen is aangehaakt in Geefeconomie om als onze kinderen volwassen zijn hen verder te helpen qua kennis en vaardigheden? Groter als wij het onvoorwaardelijk blijven voorleven dan als we onze kinderen toch gaan dwingen om te leren en schrijven en rekenen. Omdat we daarmee laten zien dat het kan en het dus aantrekkelijker wordt om het misschien ook te gaan proberen.