Burn-out

Toen ik na vier maanden (!) voor een groep 8 uitviel met een burnout wist ik nog niet dat dit het begin van het einde was. In de beste zin van het woord!

Die burnout betekende voor mij het definitieve einde van mijn zeer kortstondig carrière als basisschoollerares (vaak afgekort tot ‘juf’). Ik kwam, zag, en werd neergehaald…door een systeem waarin ik me niet kon bewegen.

In de herstelperiode werd het me redelijk snel duidelijk dat het niet die ene jongen, die ene klas, die ene collega, die ene directeur of die ene school was. Het was het allemaal tegelijk, behalve die jongen, en die collega, die er eigenlijk ook niets aan konden doen. Net zo min als dat ik bestand was tegen een systeem van controle, wantrouwen en sturing, waren ook zij er niet tegen bestand, het had alleen een andere uitwerking.

Het systeem is ziek, of misschien wel supergezond, afhankelijk van je thermometer. Mijn burnout vertelde me waar ik niet meer moest zijn, waar voor mij niets te brengen was. De acceptatie daarvan was voor mij een nieuw begin. Niet meer vechtend tegen maar onderzoekend naar. Het bracht me veel en ver. Veraf ook van dat wat, zelfs 20 jaar na mijn burnout, nog steeds de norm is. Ziekmakend; voor die ene jongen, die ene collega, die ene klas, die ene directeur en die ene school.

Dat wat me toen duidelijk werd gemaakt door mijn lijf breng ik elke dag in de praktijk. Ik weet nu dat het anders kan, gezond, vervullend, verbindend. Niet in het systeem, wel daarbuiten. Ook voor die ene jongen, die ene collega, die ene klas, die ene directeur of die ene school.