De lege ballon

Ik praat zo graag met mensen, met mensen die voelen, die emoties kunnen tonen, die durven zeggen wat ze raakt of beroerd. Ze lijken steeds zeldzamer te worden.

Steeds vaker heb ik het idee dat ik, vooral via online contact, met een voorgeprogrammeerde robot praat. Vaak zijn het juist de mensen die pretenderen heel menselijk te zijn: de vrije zielen, de hoogsensitieve vrouwen, de bewuste mannen, die het meest een voorgeprogrammeerde verhaal afdraaien. Je voelt helemaal niets van wat ze zeggen.

En omdat ze niet voelen, voelen ze ook niet hoe vreemd het is dat ze met allemaal woorden strooien die lijken vanuit intuïtie te komen terwijl ze daar helemaal niet zelf bij kunnen. Ze kletsen dus eigenlijk gewoon maar wat, de ‘goede’ woorden gebruiken omdat ze die al duizendmaal voorbij hebben zien komen in hun zelfhulpboeken en hun spirituele online courses die ze hebben gevolgd. Het zijn holle frase die mooi klinken, goed verkopen en henzelf geruststellen, er zit alleen geen grond onder, het is niet geaard.

Ik vind het pijnlijk en soms zorgwekkend om te zien hoeveel mensen een lege ballon zijn waar niets meer van gevoel, laat staan innerlijke kracht, in zit. Het kletst wat, het praat wat na, het doet een beetje afgestemd of bewust, het lijkt soms bijna open en oprecht, maar het wordt het nooit. Het is een blijft leeg, geprogrammeerd, een repeterende plaat die vooral probeert zichzelf te overtuigen.

Waar ik eerder de lege ballonnen wilde doorpikken, reageer ik tegenwoordig niet meer op de menselijke robot. Het heeft geen zin, ze laten het niet gebeuren. Ze kunnen het niet laten gebeuren want dan stort hun zelfbedachte wereld in. Het verhaal met mooie lege woorden moet overeind gehouden worden, anders zijn ze niets anders meer dan een slappe ballon, denken ze. Terwijl wat er werkelijk te zien zou zijn als die lege ballen klapt is een echt mens, met emoties, pijn en onzekerheden. Die werkelijk durft te voelen en daarover durft te praten.