Ik moet voelen

Ik moet voelen. Ik kan niet anders dan voelen wat er te voelen is. Ik heb mijn hele leven niet anders gekund. Voelen zonder denken maakt mij wie ik ben. Weten zonder twijfel.

Dat is op zijn minst uitdagend te noemen in een wereld waarin heel weinig gevoeld wordt, maar overheersend gedacht en bedacht. En waar weten alleen gelinkt wordt aan hoofdelijke kennis van witte mannen in plaats van aan mijn loepzuivere, uitgesproken, geen-speld-tussen-te-krijgen-weten.

Ik kan niet anders dan dat wat ik voel serieus nemen. Ik heb dat nooit gekund…het wegduwen, of ontkennen of er een mooiere verhaaltje op plakken zodat gevoelens minder pijnlijk werden. Ik kan het niet, ik begrijp ook echt niet hoe dat dan werkt in mensen hun hoofden. Als je iets denkt te gaan voelen, dus maak je er iets van zodat je het niet iet hoeft te voelen. Maar dan heb je het toch al stiekem wel gevoeld?

Het wordt voor mij vooral ingewikkeld bij mensen die zeggen dat ze vanuit hun hart of gevoel handelen, de mannen en vrouwen die hoog sensitief als gadget hebben om de wereld mee in te pakken, terwijl mijn innerlijk ego-alarm als een dolle tekeergaat.

Door oneindig te oefenen met het serieus nemen van mijn gevoel is het nu innerlijk weten geworden. In 100% van de gevallen voel ik goed, kloppend en dus kan ik me een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zeggen wat er gaande is in een situatie of in een ander mens. Van de vermoeidheid van mijn kinderen tot een incident bij een familielid dat ik jaren niet heb gezien. En van een vrouw die zich groot probeert te houden maar het niet is tot aan de jaloerse man die denkt dat niemand dat doorheeft. Ik voel wat er werkelijk speelt, niet wat een ander mij probeer voor te schotelen.

Ik kan het niet, niet weten, of doen alsof ik het niet weet. Ik moet voelen. Ik weet dingen, zo ben ik gemaakt.