Joost

16 was hij, een jaar ouder dan ik. Hij was overigens niet eens de eerste persoon in mijn omgeving die zelf een einde aan zijn leven maakte, wel de jongste. Dat was in 1996.

Ik moest ineens vanochtend aan hem denken naar aanleiding van een bericht over weer een jong mens die uit het leven stapt door ondraaglijk lijden. Zo ondraaglijk dat je het als kind of als jong volwassene niet meer ziet zitten in het kwadraat. Dat verder leven gewoon onmogelijk is, dat het enige lichtpuntje dat jij als stipt op de horizon ziet, dood is.

Ik ben er sprakeloos van, wat kun je zeggen bij zoveel pijn. Wat kun je nog vinden van een systeem dat dit veroorzaakt én laat gebeuren. Wat kun je anders dan met je handen in je haar, totaal gelaten toekijken naar zoveel onrecht.

Want je kunt niemand persoonlijk de schuld geven, hoe graag je dat ook zou willen. Het gaat over een systeem, groot en ongrijpbaar, werkend als grote tandwielen die ieder mensen vroeg of laat verpletterd.

De onmacht veroorzaakt door de knarsende tandwielen is gewoonweg te groot. We kunnen niet vechten tegen de tandwielen, maar we kunnen ook niet willoos al het leven uit ons laten persen. We zullen moeten kiezen, om de tandwielen te laten voor wat het is, en al onze kracht in moeten zetten om onze menselijkheid weer te hervinden.

Alleen dan, door weer mens te worden, door pijn toe te laten, die van jezelf en die van een ander, door weer kwetsbaar en open te worden als een bron die leeg mag stromen en zich weer mag vullen, steeds opnieuw. Elkaar weer vinden, niet door wanhopig te zoeken, maar door er te zijn, te luisteren, aan te raken. Laat je raken zoals zij geraakt werden. Alleen dan is ooit een ander lichtpuntje mogelijk, voor de tot op het bot gevoelige kinderen van deze wereld.