Bliksemgeleiders

Doris liep al 24 uur te klooien, wat zoveel betekent als dat ze niet zichzelf was en gedrag vertoonde. Toen ik haar hoorde zeggen dat ze het elfenbos dat ze had gemaakt ging beschermen was de maat vol. Beschermen slaat namelijk nergens op als je jezelf bent en lekker aan het spelen.

Ik riep haar bij me en vertelde wat ik zag. Dat ze woorden gebruikt die duiden op onveiligheid en competitie en of er iets in haar hoofd zat wat daarmee te maken had. Ze ontspande, huilde, kwam bij me zitten en zei dat dat het precies was. En toen zei ze dat ze het idee had dat die gedachtes niet van haarzelf waren.

….Ik was er stil van.

Wauw, dit is wat ik haar al zo vaak heb uitgelegd, dat als er onrust is in ons lijf het vaak niet van onszelf is. Wat ongelooflijk fijn dat ze dat nu aanvoelt én kan benoemen!

Ik legde haar nogmaals uit hoe wij bliksemgeleiders zijn. De bliksem is energie die naar de aarde wil, om te ontladen. Dat is de energie van een mens dat het niet zelf lukt om te voelen, die afgesloten is. Maar die energie is sterker, die moet gevoeld worden door iemand. Dus kiest de bliksem de hoogste boom, de meest open mens om toch gevoeld en ervaren te worden. Dat was in dit geval Doris.

Die energie moet naar de aarde om te ontladen, daar verdwijnt hij. Zo simpel. Laat het maar door je heen stromen, voel maar dat die onrust er is, voel maar dat het niet van jou is en laat het maar weer wegstromen.

Ze begreep het haarfijn. We hebben hier al vaak over gesproken en ze heeft het in de praktijk vaak bij mij gezien, de onrust die niet van mijzelf is. Dat ze het nu zelf kon aanvoelen en benoemen én er naar kan handelen voelt intens fijn en helend. Weer een stap verder in zelfzorg en omarmen van de giften die ze heeft gekregen. Als kind van 7…zo helder, wat een bijzonder mens.

Een paar uur later zaten we samen op de fiets. Ik vroeg haar hoe ze zich voelde. “Hartstikke goed mam, de bliksem is eruit.” Ze was weer helemaal Doris, zonder ruis.