Bosbrand – Menselijk contact

Wat mis ik het menselijk contact tussen mensen.

Wij waren paraat om te helpen na de brand. Op het schoonmaken van huizen en stukken land zat de meeste energie voor ons. Handen uit de mouwen, in contact met mensen en dan vandaaruit zien wat er nog meer ontstaat naast het fysieke werk.

Er werd een WhatsApp groep aangemaakt voor dit soort fysieke hulp, yes!

In de beschrijving schemerde lichtjes door dat de moderators van de groep de gewenste hulp zouden inventariseren. Toch was er een durfal die haar hulpvraag direct in de groep gooide. Ik reageerde met wat praktische vragen om haar te ondersteunen. Voor de zekerheid sloeg ik haar telefoonnummer op.

Twee minuten later waren onze berichten verdwenen en schreef de beheerder van de groep dat zij de hulp inventariseren, teams maken en die op pad sturen vanaf maandag.

Maar ik wil niet in een team, bijeen gebracht door een manager die geïnventariseerd heeft. Ik wil in een WhatsApp groep met menselijk contact waarin gevraagd en aangeboden wordt, waarin dingen kunnen ontstaan en waarin mensen die iets traumatisch hebben meegemaakt hun hulpvraag (en meer) kunnen deponeren en gehoord worden. Ik wil mensen, geen manager.

Dit soort situaties komen regelmatig voor in mijn leven, de manager versus me (de verbindende leider). Tot nu toe heb ik in 100% van de situaties het geprobeerd open te gooien. In 100% van de situaties is dat niet gelukt.

Deze keer heb ik het anders aangepakt. Ik heb gevoeld hoe verdrietig het onmenselijke mij maakt, ik ben uit de groep gestapt en heb de vrouw met de eerste hulpvraag een bericht gestuurd. Het zou geweldig zijn als we zonder manager en inventarisatie gewoon kunnen gaan geven aan een ander mens.