De boomhut van Doris

De zelfgebouwde boomhut-slaapkamer van Doris (7 jaar) houdt mij bezig. Het lijkt een speels detail in het leven van een 7 jarige, in een boomhut slapen die je zelf gebouwd hebt.

Dat was het geweest, een speels detail, als Doris er niet zo serieus over was geweest, of als wij daar samen zouden ‘logeren’ of als zij er een keer een nachtje in zou slapen. Dan was het een leuke, gekke, speelse ervaring geweest waarvan ze over een paar jaar had gezegd: “weet je nog, die ene keer dat ik in de boomhut ging slapen…”.

Maar het is geen speelse actie, een detail in haar leven, het IS haar leven. Zij gebruikt de hut als haar slaapkamer, daar is ze heel serieus in. Zij slaapt in haar eentje, als zevenjarige, in het bos in een hut die wij samen zelf hebben gebouwd. Ik kan me nog niet goed voorstellen wat het precies voor de rest van haar leven betekent, maar stel je voor hoe dat haar perspectief op vertrouwen, in verbinding met natuur zijn en autonoom zijn heeft verstevigd. Die waarden waren natuurlijk al aanwezig, anders had zij niet zo vol overtuiging voor een boomhut als slaapkamer gekozen. Maar het idee dat je op je zevende alleen in een boomhut in het bos slaapt is voor mij bijna onmogelijk te vatten.

Toch zie ik dat het werkelijkheid is, want ik zie het haar doen, elke avond als ik haar in stop in de boomhut.

Het is nu al zo’n enorme levenservaring die ze heeft en bekrachtigd wordt. Zij kan zich overgeven aan spanning, ze kan vrede vinden in alleen zijn in de natuur, ze kan ontspannen in het omringt zijn door geluiden en bewegingen van leven om haar heen in een bos.

En wij hebben haar groot gebracht. De realisatie dat dit is wat wij onze kinderen meegeven en het deze uitwerking heeft op hun leven maakt me zo intens dankbaar. De krachtige leiding die wij geven volledig in balans met de ruimte die wij geven. Dan krijg je dus dit soort uitkomsten, een kind dat ruimte kan nemen en zichzelf kan leiden, en daardoor een boomhut in het bos als slaapkamer kiest.