De mens is eucalyptus

Sinds ik me meer heb verdiept in wat eucalypthus is en de destructieve kracht ervan zie ik meer en meer de overeenkomst met de moderne westerse mens. De boom (en mens) heeft geen enkele toegevoegde waarde voor natuurlijk leven op aarde.

De schors en bladeren die op de grond vallen worden geen humus, door de sterk geurende oliën weert het insecten af (en dus zijn er geen vogels), de boom trekt al het water uit de grond en komt als je hem omhakt in drievoud terug.

Het is één van de meeste doodse en tegelijkertijd moordende bomen in de natuur. Ja, die vergelijking met de mens gaat echt wel op!

Ik ben geen eucalypthusboom. Ik neem niet meer dan nodig en zorg er juist voor dat iedereen die in mijn omgeving is ook kan floreren en krijgt wat zij nodig heeft. En als ik ergens niet gewenst ben dan vertrek ik in plaats van dat ik domineer. Ik handelen vanuit de wetten der natuur en ben zo onderdeel van een biodiverse kringloop van leven.

Ik heb tot nu toe altijd gedacht dat, dat zelfs voor een eucalypthusboom het wel een aantrekkelijker beeld zou zijn; onderdeel zijn van een ecosysteem dat voor leven zorgt in plaats van enkel zelf overleven. Maar nu ik stil sta en om me heen kijk kan ik niet anders dan erkennen dan dat ik ben ingesloten door eucalypthus. De drang om te nemen om zelf te overleven is sterker dan het vertrouwen in het ecosysteem waar voor iedereen plek is.

Ik sta alleen, op een piepklein veldje met wat gras en kruiden om me heen. De eucalypthus om me heen probeert me te verzwelgen, te overtuigen dat je maar beter ook kunt gaan pakken wat je pakken kan, anders overleef je hen niet.