Hallo vrijheid!

Zojuist heb ik mijn sleutels ingeleverd van het huis in Vleuten. Wat ben ik dankbaar dat ik daar gewoond heb; ik heb het er heerlijk gehad. Inmiddels woon ik sinds afgelopen zaterdag bij mijn ouders in Koudekerk aan den Rijn. Vanuit de rust hier ga ik bekijken wat de volgende stap zal worden.

De spullen heb ik allemaal weg gegeven. Ik ben blij dat ik alles heb kunnen weg geven en ik heb veel mensen er blij mee kunnen maken. De spullen zijn gegaan naar goede vrienden en vriendinnen, maar ook naar onbekenden die via vrienden op mijn blog terecht zijn gekomen. Daarbij heb ik ook een man kunnen helpen die net gescheiden is. En niet in de laatste plaats heb ik ook de nieuwe huurders heel blij kunnen maken. Ze waren van plan om te emigreren, maar door omstandigheden blijven ze voorlopig in Nederland. Ze hadden alles al weg gegeven om te kunnen emigreren en nu stuitten ze gelukkig op een huis waar nog veel spullen blijven staan :-))

De afgelopen weken zijn intensief geweest. Het weg geven van de spullen, het opgeven van het huis zijn beslissingen welke veel energie vergen. Afgelopen zaterdag is alles afgerond en is het niet meer van mij. Sindsdien heb ik een grote rust en voel ik een grote vrijheid. Deze grote vrijheid geeft veel mogelijkheden voor de toekomst. Ik ben erg benieuwd waar deze vrijheid me zal brengen.

Afgelopen donderdag is er een cameraploeg op bezoek geweest, welke de door mij gekozen weg in beeld brengen. Ze weten niet wat ze uiteindelijk voor resultaat krijgen (ook ik weet dat natuurlijk niet), maar ze willen dit wel graag vastleggen. Het is een bijzondere ervaring. Voor mij was het afwachten hoe ik op de camera zou reageren. Al met al ging het heel natuurlijk en goed. Mijn motivatie voor de keuzes die ik maak, kon ik goed vertellen. Ze komen nog een paar keer filmen en wat er vervolgens mee gaat gebeuren, is nog niet bekend.

Vanmorgen heb ik aflvering 8 van “Bloed, zweet en luxeproblemen” gekeken. En zeker op het moment dat de deelnemers twee jongetjes op de vuilnisbelt in Dhaka (Bangladesh) interviewden, voelde ik weer heel duidelijk waarvoor ik dit doe. Deze beelden kwamen hard binnen. De ouders van deze kinderen zijn niet de enige verantwoordelijke voor deze kinderen. Wij allemaal zijn verantwoordelijk voor deze kinderen. Het is heel duidelijk dat er iets fundamenteels moet veranderen om veel meer Liefde in de wereld te krijgen.

“Wat er ook speelt in een land, laat het bovenal de kinderen zijn!” Loesje

De aflevering van “Bloed, zweet en luxeproblemen” vind je hier; Bloed, zweet en luxeproblemen

Liefdevolle groet, Robbert