School als sociale omgeving?

“Maar hoe doen jullie dat met het aanleren van sociale vaardigheden?”

Het is absoluut de meeste gestelde vraag over thuisonderwijs en natuurlijk leren. Dat vind ik eigenlijk sowieso al pijnlijk, dat dit de eerste vraag is die bij mensen oppopt, in plaats van een vraag als: “Vinden de kinderen het fijn dat ze de hele dag buiten kunnen zijn, hun behoefte kunnen volgen en er een enorme variatie in activiteiten zit die zij doen?”. Maar ja, wie ben ik 😉

En tegelijkertijd zegt het dus heel veel dat dit de eerste vraag is die bij 90% van de mensen opkomt. Dit is een helder voorbeeld van een diep ingesleten patroon in de huidige samenleving.

School is een rijk sociale omgeving en als je daar niet aan meedoet wordt of ben je asociaal. Dan kun je, je niet goed sociaal ontwikkelen. Mijn invulling is dat bij het patroon hoort (ik heb dat patroon niet, dus correct me if I am wrong) dat je dan niet leert samenwerken, geen vrienden hebt en ook niet leert hoe je die moet maken, je je daardoor afzondert en geen deel kunt nemen aan een wereld waarin je ‘nu eenmaal moet samenwerken met mensen die je niet leuk vindt, er overal wel wat is en je op moet komen voor de zwakkere’.

Ik denk dat bovenstaande in een notendop de overtuiging omschrijft van die 90%. Wij hebben een volledig andere overtuiging. Die komt niet vanuit een ingesleten patroon maar vanuit een bewuste keuze en een tegengesteld mensbeeld.

Wij geloven dat ieder mens een rijk sociale omgeving is. Met diepgang en ontdekkingsdrift. De mens is sociaal van nature. Verbinding, contact, bevestiging van wie zij is zijn onlosmakelijk verbonden met leven. Andere mensen kunnen interessant zijn maar net zo goed spannend. Die verschillen voelen én daar een handeling aan kunnen en mogen koppelen die past bij dat gevoel en moment maken een gezonde sociaal mens.

In verschillende situaties komen met mensen die daadwerkelijk in de wereld leven (niet alleen in een klaslokaal) zoals de buurvrouw waar we sinaasappels kopen, de boerin van de ezel boerderij, de kassière van de winkel, de buren op de camping, de tientallen kinderen op het kerkplein elke zaterdag, de vriend van papa die op bezoek komt die je nog nooit gezien hebt, opa die je alleen maar digitaal ziet als je videobelt. Elk mens, elke situatie nodigt uit tot die verbinding, of niet. Tot het voelen of er contact mogelijk is, of niet. Tot durven en kunnen uitreiken, of niet.

Voor ons is ‘sociaal zijn’ jezelf mogen zijn, je behoefte kunnen onderzoeken zonder geforceerd te worden tot sociaal gedrag. ‘Ja’ kunnen zeggen als een ander uitreikt, maar net zo goed ‘Nee’ als dat beter past. En als jij onvoorwaardelijk uitnodigd, de ‘Nee’ van de ander niet persoonlijk nemen. Om dat rijke sociale veld dat je zelf bent te ontdekken, te kunnen plaatsen en er ook nog mee om gaan kun je volgens ons beter in de echte wereld zijn dan in een klaslokaal.