De echte Doris

Altijd als ik de echte pure Doris zie weet ik weer dat het allemaal al goed is. Dat zij met wie zij is zoveel moois in de wereld zet, dat zij nooit iets hoeft te leren om ’te doen’. Ik weet dat dat veel mensen dat naïef vinden klinken, terwijl het juist volledig het tegenovergestelde is.

Onze dochter van zeven is op haar best in situaties met dieren of met mensen, waarin zij helemaal zichzelf kan geven. Dan is zij open, attent, aandachtig, ontdekkend, creatief en gevend. Nu ik dit zo beschrijf komt het woord ‘scheppend’ in mij op, op een of andere manier is dat het woord dat het het beste samenvat. Zij is scheppend, doordat ze volledig verbonden is met zichzelf én de wereld om haar heen.

Op die momenten voel ik zo, zo sterk dat zij helemaal goed is zoals ze in het nu is. En dat ze dat altijd zal blijven zolang zij ruimte krijgt om scheppend te zijn. Zij hoeft niets te leren, echt helemaal niets. Alles wat zij nodig heeft om te creëren vanuit wie zij is heeft ze al in zich én als de vorm van schepping veranderd zal zij als vanzelf datgene ontwikkelen dat daarbij past. Ze zal volledig scheppend zich ontwikkelen en vaardigheden ontwikkelen die het scheppende ondersteunen en bekrachtigen.

Ik kan bijna niet beschrijven hoe dat voelt, dat intens grote weten dat Doris al helemaal af is. Het is zo fijn, liefdevol en krachtig. Het is zo gaaf om je kind te kunnen zien als een volwaardig en creërend mens. Om dat niet alleen te kunnen zien, maar ook om het te zien in de praktijk. Om dat wat ik altijd al heb gevoeld, bevestigd te zien. Dat wat ik altijd al geweten heb dat waar is, waarheid te zien worden.