Ik beschrijf situaties altijd vanuit het gevoel. Er komt geen ego, goed/fout, veroordelen of aanvallen aan te pas. Ik beschrijf situaties gewoon zoals ze hebben plaats gevonden.
Voor mij is dat goed te behappen. Omdat ik geen pijn meedraag kan ik situaties helder zien. Ik hoef niet te verdoezelen of kleiner of groter te maken omdat het anders pijnlijk is. Ik ga de pijn die eventueel in een situatie zit niet uit de weg.
Hier word ik regelmatig op aangesproken. Dat ik een ander tekort doe, dat ik het niet goed gezien of gevoeld heb, dat het echt anders moet zijn geweest of andere woorden had moeten gebruiken om te beschrijven wat er gebeurde.
Ik begrijp waar die behoefte van andere mensen vandaan komt om situaties om te buigen. Ik begrijp wat er gebeurt bij mensen als ze mijn situatiebeschrijving lezen. Het is pijnlijk. Het kan niet zo gegaan zijn. Het mag niet zo gegaan zijn. Het is niet waar.
Dus maken mensen de situatie anders, in hun eigen hoofd en het liefste ook in dat van mij. Door te zeggen dat ik ‘hard’ ben of ‘egoïstisch’ proberen ze controle te krijgen over dat wat ze lezen. Over de pijn die zich bij henzelf aandient.
Ik ben dankbaar dat mensen zich uitspreken, want daarmee kan ik zien wat er gaande is in de wereld. Dat er nog pijn is, maar ook dat er mensen zijn die de situaties die ik beschrijf wel kunnen ontvangen zoals ze zijn. Ik blijf dus schrijven wat ik voel en wat ik zie. En ik blijf daarmee de pijn van de wereld benoemen. Want hoe meer de pijn zichtbaar wordt, hoe meer er geheeld kan worden.