Terwijl er verse croissantjes voor me gehaald worden door de liefde van mijn leven, kijk ik terug op het afgelopen jaar. En het eerste gevoel dat bij me op komt is: dankbaarheid!
En terwijl ik typ aan de eerste paar regels van deze blog ontvang ik het bericht dat mijn tante is overleden vannacht……
En ineens ben ik verdrietig…en ook nog steeds voel ik dankbaarheid (blijkbaar kunnen ‘dankbaar’ en ‘verdriet’ hand-in-hand gaan).
Verdrietig over dat mijn lieve, zachte tante er niet meer is. Dat haar gezin haar moet missen. Dat ik geen vragen meer aan haar kan stellen over mijn moeder, over hun jeugd. De enige zus van mijn moeder waar wij nog een liefdevolle band mee hebben is er niet meer. En dat doet pijn. Want daarmee sterft ook mijn moeder nog een beetje meer…
En tegelijkertijd ook die dankbaarheid. Want wat had ik een bewogen jaar, waarin ik me constant heb kunnen verwonderen. Met een abrupte verhuizing, een nieuw tijdelijk thuis bij mijn zusje en haar gezin en een nieuw huisje. Liefdesverdriet en de liefde van mijn leven tegenkomen. Reizen naar verre oorden: alleen, met een groep lieve jongeren en met familie. Mijn passie nog beter in beeld gekregen, gevoeld wat daar wel en niet bij past. Afscheid genomen van structuren die niet meer bij me horen. ‘Gave Dingen Doen’ en ‘nieuwsgierigheid’ zijn met stip mijn meest gebruikte woorden in 2012. Kijken naar kansen, denken in mogelijkheden, de intentie van mensen voelen en veel glimlachen hebben mij het afgelopen jaar krachtiger gemaakt. Ongelofelijk prachtige mensen ontmoet: om een landweggetje mee te bewandelen of samen in een sneltrein te stappen. Om samen lief en leed mee te delen, om na een tijdje weer afscheid van te nemen, om samen te lachen of prachtige plannen uit te voeren.
En voor dit alles ben ik dankbaar…wat is het leven vol verwonderingen als je er met een open, nieuwsgierige blik naar kijkt!
2012 is bijna afgelopen en ik verwonder me vandaag over dit jaar, over deze dag en zelfs over deze blog. Die anders is geworden dan ik verwachte toen ik de eerste regel schreef. ‘Verwondering’ en ‘dankbaarheid’ neem ik mee het nieuwe jaar in. En van andere dingen neem ik afscheid. Van één persoon in het bijzonder: mijn tante. Met verdriet én dankbaar voor de fijne momenten die we samen hadden.
“Ik heb nooit een begin van een einde kunnen onderscheiden” (Georges Braque)