Introvert, ik dacht altijd dat het hetzelfde was als verlegen. Ik zag mijzelf niet zozeer als extravert, omdat ik geen enkel vergelijkingsmateriaal had om mijzelf tegen af te zetten. Tot ik Robbert leerde kennen.
Daarmee kwam er een introvert persoon mijn leven in gewandeld en zou nooit meer weggaan. Toen ineens begreep ik dat niet iedereen extravert is. Dat, dat niet de enige manier is om te communiceren en dingen te verwerken.
Ik ben sterk opgevoed vanuit het idee dat je laten horen heel goed is, belangrijk om ergens te komen en mee te kunnen doen. En voor een deel past dat ook bij me. Ik verbind met graag met mensen, ben graag in contact met mensen en verwerk gebeurtenissen het makkelijkste door erover te praten met andere. Als ik ruzie maak wil ik altijd dat de andere blijft reageren, dat voelt voor mij het meest comfortabel.
Robbert zit anders in elkaar. Die kan, als een gesprek hem niet interesseert, gewoon als toeschouwer erbij zitten en geen woord zeggen, daar verspilt hij zijn energie dan niet aan. Als we ruzie maken, heeft hij ruimte nodig om de heftigheid te verwerken, hij kan er niet in blijven. Hij praat heel makkelijk, met mensen die open zijn, mensen die afgesloten zijn laat hij moeiteloos links liggen.
Ik wist niet dat er kracht zat in introversie. Ik dacht dat, dat extraversie gelijk stond aan krachtig zijn. Nu weet ik wel beter. Ik begrijp dat de wereld beide krachten nodig heeft. De terughoudendheid en kalmte, het vuur en de woorden. De rust en zachtheid, de passie en het podium pakken. Het is een aanvulling op elkaar.
De wereld zou er een stuk beter aan toe zijn als er ook ruimte zou zijn voor de kracht van introversie. Mijn wereld is er in ieder geval een stuk mooier door geworden!