Onvoorwaardelijk handelen kan alleen als je handelt zonder angst. Als je vrij bent van angst en pijn dan ben je vanzelf onvoorwaardelijk naar het leven en naar alles en iedereen die je tegen komt.

Ik moest gisteren denk aan waarom mensen zich buiten gesloten voelen terwijl ze met een test wel bijv. de horeca in mogen. De voorstanders blijven namelijk maar roepen dat iedereen welkom is, je moet er alleen wel iets voor doen.

Een beetje onvoorwaardelijk bestaat niet. Je lijf of intuïtie verteld je als iets onvoorwaardelijk is of als iets voorwaardelijk is. Testen aan de deur is letterlijk een voorwaarden, en dat voelen mensen. Dat ze niet onvoorwaardelijk welkom zijn.

Ik vind het fijn dat dit zo helder wordt in de maatschappij; dat het voorwaardelijke (de angst) en het onvoorwaardelijke (de liefde) zo zichtbaar tegenover elkaar staan. De angst regeert en heeft dat altijd al gedaan, dat is niets nieuws. Maar de liefde laat zich nu ook horen, wordt zichtbaarder, en dat is wel nieuw.

Hoe voorwaardelijker het (over)leven wordt gemaakt, hoe meer lijven, zielen, harten en hoofden gaan protesteren. De ene dan wel de andere kant op.

Want het hoofd dat altijd voorwaardelijk is geweest in (over)leven, zal meer voorwaarden nodig hebben als houvast, als alles om hen heen beweegt. En het hart dat diep van binnen altijd onvoorwaardelijk is, voelt zich voor het eerst gevoeld en kan niet wachten op meer van dit leven, in vrijheid en verbinding.

De tegenstellingen worden nu zo krachtig zichtbaar, de tegenstellingen die er altijd al zijn geweest, je kunt er niet meer omheen, doen alsof het er niet is kan niet, het is in our faces, eindelijk!Je moet er doorheen, ermee dealen, want het is alles wat er is. Het enigste dat je kunt doen om met deze situatie om te gaan is kiezen. Angst of liefde?