Af en toe word ik beticht van negativiteit. En ik snap waar dat vandaan komt bij mensen. Het is ook geen rooskleurig beeld dat ik beschrijf als ik het over de huidige staat van de wereld heb.
Soms beschrijf ik die wereld abstract, soms beschrijf ik een concreet voorval waaruit blijkt hoe het systeem op dit moment werkt en wat het met mensen doet. Ik beschrijf het altijd eerlijk, helder en realistisch.
Dus als een kind pakt wat hij pakken kan, dan beschrijf ik dat als hebberig gedrag. Als een man mij agressief benaderd, dan beschrijf ik dat als seksistisch en niet kwetsbaar. Als iemand mij iets probeert te laten doen wat ik niet wil dat heet dat gewoon manipulatie, ik kan het echt niet mooier maken.
Door dingen te benoemen zoals ze zijn, niet vanuit pijn of ego maar gewoon vanuit een open blik en een geheelde ziel, krijg je een realistisch beeld van de wereld op dit moment. Je kan werkelijk zien hoe wij mensen met de aarde en vooral met onszelf en elkaar omgaan (dat hangt allemaal samen). En dat is niet rooskleurig, dat is ronduit destructief en pijnlijk. Als je dat niet wil zien is dat ook oké, alleen ga je dan nooit de wereld veranderen.
Want om iets in beweging te zetten, moet je beginnen bij het begin. En dat begin is niet ‘alles is liefde’ of ‘iedereen heeft goede intentie’. Dat begin is te zien dat mensen zich egoïstisch, zelfgenoegzaam, onzeker, hebberig en vooral angstig gedragen. En dat ze vanuit persoonlijke en collectieve pijn handelen.
Dat is niet een mening of mijn waarheid. Dat is gewoon wat het is. En als je dat niet meer mooier hoeft te maken of juist als negatief hoeft te bestempelen, dan kun je beginnen met helen. Want je erdoor laten raken, het aankijken en zien voor wat het werkelijk is, dat is helen.