De vinger die naar de maan wijst. Zoveel mensen die wij tegenkomen laten zich wijsmaken dat de vinger (vaak van een ander) de maan is…

Er is één waarheid, de liefde, de natuurlijke stroom, verbinding, hoe je het ook wilt noemen. Als je van die waarheid afwijkt voel je je geen liefde, leef je niet in de stroom en voel je geen verbinding met jezelf en dus het geheel van alles. Dan bedenk je dingen in je hoofd, dan wijs je naar de maan, maar je bent haar niet.

De vinger die naar de maan wijst is handig, als je je er bewust van bent dat het niet de vinger is waar de waarheid ligt. De vinger is niet liefde, de vinger is niet verbinding, de vinger is niet God. De vinger is een vorm, een ritueel, een ceremonie om dichterbij de maan te komen. Maar verwar het niet met de maan. Het kan je helpen dichterbij de waarheid te komen, maar de vinger zal nooit de waarheid worden. Het blijft een richtingaanwijzer maar het zal nooit de bestemming worden.

Zolang je de vinger die naar de maan wijst blijft zien als de maan, blijf je stil staan. Want je denkt dat je, je bestemming hebt bereikt, je denkt dat je de waarheid kent, omdat je een vinger hebt ontdekt. Omdat je een methode hebt ontdekt die voor je werkt. Je hebt misschien een coach die zich voordoet als de maan, of je denkt dat tarotkaarten de maan zijn, of ayahuasca of in een ijsbad zitten. Maar dat zijn allemaal vingers. En zolang je die vingers nodig hebt, zolang je die vorm blijft verkiezen boven de werkelijke waarheid, zul je de waarheid nooit kennen. Want je blik blijft gericht op de vinger…en daardoor zie je de maan niet.

Zoveel vingers wijzen naar de maan en doe alsof ze de waarheid zijn. En dat is helemaal oké, aan jou de schone taak om zelf te gaan voelen wat een vinger is en wat de maan. De waarheid zit in jou, niet in een vorm buiten jou. Wijs maar naar jezelf, en staar je dan niet blind op je vinger…