Sinds een paar weken vraag ik nooit meer aan mensen wat ze ergens van vinden. Ik vraag alleen nog maar wat ze ergens bij voelen. Dit doe ik heel bewust, omdat wat iemand ergens van vindt me namelijk niet interesseert, terwijl wat iemand voelt me heel erg interesseert.
Ik kan alleen nog maar gesprekken hebben op het level van verbinding. Om op dat level te zijn moet je kwetsbaar zijn. Je moet kunnen zeggen wat je voelt, je moet kunnen uitspreken wat je raakt. Die kwetsbaarheid wordt bereikt met de vraag naar gevoel, niet naar een mening.
Ik ben werkelijk niet meer geïnteresseerd in wat mensen vinden van wat ik doe of zeg. Ergens een mening over hebben is te makkelijk. Het gaat ook uit van een bepaalde ongelijkwaardigheid, dat de mening van een ander meer telt dan wat je zelf voelt. En als je je laat verleiden om uit de kwetsbaarheid te gaan in de richting van ook een mening hebben dan krijg je een nutteloze discussie. Het heeft geen waarde voor me om iemand zijn oordeel te horen over iets waar ik voor gekozen heb vanuit intuïtie.
‘Wat raakt je, wat is je gevoel erbij, deed het iets met je?”, zijn perfecte vragen om een gesprek op het level van kwetsbaarheid te starten. En als dat lukt, dan is er verbinding en kan er heel veel gezegd worden. En als die ander niet wil, niet in verbinding gaat, dan is het al helemaal niet interessant wat diegene zijn mening is.