Drie jaar geleden was ik er helemaal klaar mee. Met ‘het systeem’. Ik had net ontslag genomen bij een Hogeschool en wist dat dat de laatste keer was dat ik bij een organisatie had gewerkt in het ‘normale’ systeem. Ik had geprobeerd om een grote onderwijsvernieuwing door te voeren, maar mijn collega’s en leidinggevenden wilden er niet echt aan. Ze zeiden van wel, maar handelden constant vanuit het oude denken. Dus dan gebeurt er niets, en vond er dus geen vernieuwing plaats. Dat was voor mij de zoveelste plek waar ik en mijn ideeën niet tot z’n recht kwamen.
Het werd met duidelijk dat mijn levenswijze, de waarden en het handelen vanuit een Geefeconomie niet stroken met wat de maatschappij van mij vraagt. Ik vind mijzelf waardevol, terwijl de maatschappij steeds zegt dat ik me klein en ondergeschikt moet maken. Ik voel me vrij, terwijl de maatschappij steeds vraagt of ik wel alles wil controleren en vasthouden. Ik leef in de stroom en handel volledig vanuit intuïtie en gevoel, terwijl de maatschappij steeds wil weten wat de voorwaarden zijn vanuit wantrouwen.
Dat werkt dus niet. Dus nadat ik ontslag had genomen heb ik al mijn diploma’s verbrand. Om daarmee voor mijzelf duidelijk afscheid te nemen van alle overtuigingen die niet de mijne zijn. Alleen al het feit dat je een diploma moet hebben ipv dat er gewoon gekeken wordt naar wie je bent als mens is voor mij een reden om in dit leven niet meer aan de slag te gaan bij een bestaande organisatie. Iets veranderen, zelfs van binnenuit, werkt niet. Het systeem zit te vast, mensen zitten te vast, het is te ziek, ziekmakend ook. Er is geen ruimte, mensen zien niet wat er allemaal mogelijk is, het is niet duurzaam.
Ik draag daar niet meer aan bij. We zullen het zelf moeten doen, zelf moeten creëren en neerzetten wat we neer willen zetten. Vanuit de waarden van Geefeconomie. Dat weten geeft rust, niet meer het idee hebben dat er toch nog wat te halen of brengen valt in ‘die andere wereld’. Ik heb toen, tijdens dat kleine fikkie, afscheid genomen van wat ik op papier zou moeten kunnen en doen en mijzelf omarmt als mens.