Dit is een herplaatste blog uit 2014.

Afgelopen week hoorde ik mijzelf tijdens een gesprek zeggen: “Dat is wat ik de eerste drieëndertig jaar van mijn leven heb gedaan, en dat beviel me slecht.”

Mijn burn-out was het eerste moment dat ik echt met mijzelf aan de slag ging. Ik werd geconfronteerd met een deel van mijzelf dat ik nog nooit eerder had gezien en waar ik liever in de toekomst op een fijnere manier mee om wilde gaan. Dus moest ik aan de slag, er was geen andere optie. En dat was prima, ik merkte dat ik de gesprekken met de psycholoog fijn vond. Ik kon mij ei goed kwijt, werd aan het denken gezet en ontdekte een hele nieuwe kant van mijzelf. Ik werd namelijk ook aan het voelen gezet. Samen met mijn psycholoog ontdekte ik al snel dat ik daar behoorlijk goed in was. En ook kwam ik er achter dat ik dit altijd al goed kon, alleen had ik er als kind en puber weinig ruimte voor genomen en gekregen om dit als kracht in te zetten. Andere waarden dan gevoel en kwetsbaarheid waren belangrijk.

Ik had het gevoel dat ik mijn intuïtie en gevoel niet maximaal kon ontwikkelen als ik in de rationele patronen bleef zitten zoals ik die als voorbeeld had gehad. Ik werd steeds opnieuw uitgenodigd in die rationele wereld, maar dat voelde niet als mijn wereld. Ik wilde ontdekken hoe dat hart van mij werkte, ik wilde weten hoe mijn intuïtie te gebruiken. Ik voelde dat daar mijn grootste kracht zat, dus ik ging aan de slag. Op mijn eigen manier, er dwars doorheen, in alle openheid. Want als alle pijn er mag zijn, dan pas kan ook alle liefde er zijn.

Jarenlang zocht ik verschillende aanknopingspunten om mijzelf te ontdekken. Ik onderging Reiki, ik deed een NLP-opleiding, ik bleef naar mijn psycholoog gaan, volgde een meditatiecursus, deed aan yoga, las boeken over hoogsensitiviteit, persoonlijk leiderschap en zelfontwikkeling. Een aantal keer ging ik alleen op reis en elke keer was dat een gave ervaring. Gewoon op mijzelf aangewezen zijn en mogen kiezen vanuit mijn hart, zonder enig commentaar vanuit het hoofd…of hoogstens vanuit mijn eigen hoofd 😉

Jarenlang bleef ik ontdekken, uitproberen en groeien. Toch bracht het me lang niet altijd wat ik wilde. Ik kon het ondertussen heel goed met mijzelf vinden maar in de relatie tot anderen had ik het soms moeilijk. Ik voelde al snel (want dat was ondertussen goed ontwikkeld) als ik een wereld binnen stapte die niet van mij is. En ik voelde ook dat die, voor mij onprettige wereld, heel erg groot was. Het leek wel of alle ongeschreven regels, regels vanuit het hoofd waren, en daar kon ik niet meer aan voldoen. Naarmate mijn ontdekkingsreis vorderde kon ik steeds nauwkeuriger voelen wat wel en niet klopte voor mij. Ik was mijn eigen wereld aan het vormgeven.

Aan het einde van mijn proces, toen ik vlakbij mijn eigen hart was heb ik mijzelf vaak horen vragen: “Ben ik nou gek, of is de rest van de wereld het?” Nu weet ik dat op het moment dat je daar aan begint te twijfelen je echt op de goede weg bent 😉 Verwondering vanuit liefde is een groot goed.

Tot aan een paar jaar geleden heb ik dus gezocht en gevonden, elke keer opnieuw. Door mijn neus te stoten en te ontdekken, mijzelf afvragend: “Klopt dit voor mij?”. Wat voor mij niet klopt is iedereen tevreden willen houden. Als de ene zegt dat ik een idioot ben en de ander zegt dat ik inspirerend ben, wie moet ik dan kiezen om tevreden te houden? Of als ik een miljoen mensen gelukkig maak met mijn lach, en er één iemand pijn mee doe, voor wie moet ik dan kiezen? Eerder dacht ik te moeten kiezen voor de gulden middenweg, waardoor ik niemand echt pijn deed, maar ook niemand echt gelukkig maakte. Laat staan mijzelf.

Ineens hoor ik mijzelf aan de telefoon uitleggen dat ik het niet meer kan: voor anderen kiezen, denken en voelen. Dat heb ik de eerste drieëndertig jaar van mijn leven gedaan en heeft me niets gebracht. Nu is het zo dat ik sta voor datgene wat mij gelukkig maakt. Andere mensen mogen daarmee doen wat ze willen. Ze mogen het inspirerend vinden, ze mogen het pijnlijk vinden, die keuze kan ik niet voor ze maken. Het enige dat ik kan doen is de consequenties van mijn keuzes dragen, graag zelfs!

Ik ben benieuwd hoe de komende drieëndertig jaar eruit gaan zien, maar heb een heel goed voorgevoel!