Er werd mij laatst gevraagd of wij in onze eigen bubbel leven of dat we weten wat er in de wereld gebeurt. Ik vond dat echt een toffe vraag om te beantwoorden.
Want het antwoord is zo mooi. Het is namelijk beide zo. We leven heel erg in onze kleine overvloed-bubbel. Dat betekent dat alles dat vanuit tekort en controle gebeurt om ons heen als ruis voelt. Daar haken we dus op af. Als we dat voelen dan gaan we uit contact (of die ander gaat uit contact) en gaan we weer terug naar ons kleine leven vol harmonie en balans. Die bubbel is maar heel klein, maar de invloed op die balans en rust is dus juist enorm. In die bubbel hebben wij volledig invloed op hoe wij handelen en waar dat toe leidt.
Aan de andere kant weten wij exact hoe de wereld, de aarde, de mens er aan toe is. We weten precies hoe het kapitalisme werkt, we doorzien patronen en systemen feilloos en voelen haarscherp aan wat klopt en wat niet. Wat duurzaam is en wat niet. Wat vanuit welke emotie of pijn komt in een situatie. Of we mensen of situaties nu persoonlijk kennen of dat ze duizenden kilometers verderop plaatsvinden, dat maakt geen verschil. We hebben een breed en loepzuiver vizier, dat als we het ergens op richten, feilloos weet te doorgronden. Door ons dagelijkse kleine leven is er alle ruimte en rust om te voelen hoe de wereld er werkelijk aan toe is.
Het is een intense manier van leven. Aan de ene kant het elke keer opnieuw kiezen voor harmonie en verbinding en daardoor dus altijd uitnodigend zijn naar de wereld waarin dat mist. Aan de andere kant de collectieve pijn zien én weten hoe dat aan te pakken, maar daarin niet gehoord worden.
Ik zou het liefste andersom leven. In een enorme bubbel van verbinding en balans. Dat diepte en breedte samen komen en dat het doorzien van situaties niet meer nodig zou zijn omdat iedereen zelf kiest voor gezondheid, overvloed en harmonie.