“Vind de baby het ook oké als ik je buik aanraak, misschien even contact maken?” vraagt de verloskundige aan mij net voor ze mijn zwangere buik wil aanraken.

Voor mij staat deze vraag altijd symbool voor de afgescheidenheid waarin de meeste mensen leven. Het lijkt zo’n mooie vraag vanuit eenheid, maar in de kern gaat deze vraag er van uit dat je als zwangere vrouw niet een eenheid vormt met je kindje. Je bent niet verbonden met elkaar dus moet je je baby om toestemming vragen. Want jij kunt het wel oké vinden maar je kindje niet?

In mijn wereld bestaat die afgescheidenheid niet. Daar is alles met elkaar verbonden en dat is zo kernachtig dat alles wat ik doe wat klopt, ook klopt voor iedereen om mij heen, het klopt voor de wereld en iedereen, want alles is verbonden. Alles is een.

Dus als ik aangeef dat het oké is om aan mijn buik te voelen, dat is dat ook oké voor mijn kindje, want wij zijn één. Als het niet goed zou zijn voor mijn baby zou het ook niet goed zijn voor mij, dus zou ik “Nee” zeggen.

Ik weet dat de natuur van de mens verbinding is, een eenheidsgevoel. En dat ieder mens waarbij het ego niet in de weg zit dit zou kunnen ervaren. Het gevoel dat je onderdeel bent van iets veel groters dan jezelf of jezelf en een baby geeft zo’n immens vertrouwen in het leven. Er wordt altijd voor mij gezorgd, ik zal altijd gedragen worden door het geheel.

Voel jij je wel een echt verbonden met jezelf en van daaruit met alles om je heen?