Soms kom je voor pittige consequenties te staan als je gaat staan voor dat waarvan jij weet dat het klopt. En ondanks dat de consequenties onbekend en intens en pijnlijk kunnen zijn is de twijfel om te gaan staan nooit meer aanwezig bij ons. We leven en kiezen dus in vertrouwen op ons pad. Dat wat er gebeurt als wij ons pad blijven volgen dat klopt. Dus kiezen we voor dat pad en de consequenties van het afgewezen worden door mensen die dat pad niet begrijpen en niet kunnen ontvangen.

Gaan staan gaat nooit over persoonlijke keuzes vanuit egoïsme of zelfverheerlijking, hoewel de keuzes altijd heel persoonlijk zijn, vanuit zelfbeschikking en geloven in iets anders. Het gaat altijd over een groter wereldbeeld waarin jij voelt dat je iets bij te dragen hebt. Het is dus ook nooit zo dat je als persoon wordt afgewezen als je gaat staan, het gaat enkel over de spiegel die je bent, die wordt afgewezen. Als je, je dat realiseert wordt gaan staan en blijven staan ineens makkelijker (maar niet minder pijnlijk).

Sterker nog, misschien wordt het wel pijnlijker want jij wil iets bijdragen aan het geheel, aan de wereld voor iedereen, en dat wordt niet ontvangen.

Ondanks de pijn die het doet (ja, altijd!), ondanks de afwijzing, ondanks het er niet meer bij mogen horen, is gaan staan altijd de moeite waard. Het is de enige manier om werkelijk iets van waarde in de wereld te zetten. Om je eigenheid en die van anderen te tonen en daar naar te leven. Of zoals Marianne Williamsom zou zeggen, om terug te keren naar liefde.

Heb jij aflevering 4 van Radio Geefeconomie al gehoord? Herkende jij er iets in van jezelf en je eigen ervaringen in ‘gaan staan’?