In een van de veertig huizen waar wij woonden lag een boek over persoonlijke ontwikkeling. Met verhalen van het pad dat mensen kozen. Een van de verhalen ging over een man die trouwde maar geen kinderen wilde. En zijn vrouw wel. Hij kwam erachter dat de angst voor kinderen oude angsten en patronen in hemzelf waren. Hij keek ze aan, ging er mee aan de slag en werd een liefdevolle en toegewijde vader van twee kinderen.
Toen ik het verhaal las moest ik verschrikkelijk huilen. Ik was er twee dagen lang helemaal van van de kaart, van het verhaal over de man die geen kinderen wilde. En ik begreep totaal niet waarom.
Het raakte niet iets in mij, maar ik werd wel geraakt. Ik begreep totaal niet waar het vandaan kwam, van wie het verdriet was wat ik voelde. Het was niet van mij, niet van Robbert, wij hadden beide een kinderwens en geen angsten daaromtrent.
Een week later hoorde ik dat diegene die in het huis woonde een sterke kinderwens had, en haar partner geen kinderen wilde. En dat zij diegene was die haar wens had ‘opgegeven’.
De energie van het verhaal dat ik las waarde rond in het huis. Het was een vergelijkbaar verhaal als dat van de bewoners, en ik voelde het verdriet van de vrouw. Het verdriet was niet van mij, maar wel in mij.
Sindsdien realiseer ik mij dat veel van wat ik voel, niet van mij is (of hoeft te zijn). Energie is er, en ik ben er uitermate gevoelig voor. Ik kan sinds deze ervaring ook vaak veel beter plaatsen van wie het dan wel is. En dat het bij mij landt omdat het bij mij wel gevoeld mag worden en bij de ander niet. Energie wil er zijn, de pijn wil gevoeld worden, dus het vind een kanaal om op aarde te komen. Ik ben vaak dat kanaal. Dat ik dat weet geeft heel veel rust.
Heb jij wel eens zo’n intuïtieve ervaring gehad? Dat je voelde wat een ander voelde zonder dat diegene in de buurt was? Hoe ging je daarmee om?