Vandaag ben ik geraakt door de documentaire “Alles wat we wilden”. In deze documentaire worden jong volwassenen geportreteerd welke een moeilijk leven hebben. Ze hebben het qua opleiding, qua carrière en qua financiën hartstikke goed, maar ze zijn niet gelukkig. Ze zien het leven als een strijd. Ze spelen een rol in een groot toneelstuk, genaamd “Het leven”. Het doet pijn om mensen te zien strijden.
Bij alle mensen kwam de vraag naar voren “Ben ik wel goed genoeg?” Ik denk dat ik kan zeggen dat iedereen zichzelf deze vraag wel eens gesteld heeft. Ik in ieder geval wel, maar voor mij is het gelukkig lang geleden dat ik me deze vraag heb gesteld.
In de tijd dat ik me de vraag stelde, dacht ik dat ik één van de weinige was die niet gelukkig was. Ik vond dat ik me niet moest aanstellen, want ik had alles, toch? Ik had een vriendin die bij me wilde blijven, ik had een goede opleiding, ik begon aan een goede baan bij een werkgever die een goede intentie heeft voor een betere wereld, maar toch was ik niet echt gelukkig. Ik voelde me toch af en toe wel een mislukkeling.
Voor mij was het op dat moment niet zichtbaar dat veel mensen strijden.
“Het kan toch niet dat het leven als strijd bedoeld is; het leven zou toch vreugdevol moeten zijn?” Sinds ik me deze vragen heb gesteld en er van overtuigd ben geraakt dat het leven als vreugdevol bedoel is, ben ik veranderd. Ik kwam in een stroom terecht, waarvan ik iedereen gun dat zij/hij daar in terecht mag komen… een stroom van Liefde. Het leven is bedoeld om te ontdekken hoe mooi we zijn, hoe vol Liefde we zijn.
Bij Triodos Bank ontmoette ik mensen die mijn goede intentie, mijn Liefde, zien. Ik werd uitgenodigd om mijn hart, mijn Liefde, steeds meer te laten zien. Bij Mona had ik een reconnection ontmoeting en daarbij ervaarde ik een gevoel van eenheid, een gevoel van eenheid met alle mensen, een gevoel van eenheid met de aarde. Ik heb Julia mogen ontmoeten en ik mocht steeds meer in het licht staan.
En daarbij moet ik je zeggen. Dat was ook best wel eng. “De Liefde is zo groot, maar ik ben toch niet zo groot?” Op mijn pad kwam ook het boek “Een ongewoon gesprek met God”. Toen ik dit las, begreep ik het. Ik ben Liefde; ik ben wel groot. En niet alleen ik ben Liefde. Jij bent Liefde. Wij zijn allemaal Liefde. Wij zijn allemaal kinderen van God en we zijn bedoeld om te stralen vanuit ons hart.
“Er is niemand waardevoller dan Ik ben, en er is niemand minder waardevol dan Ik ben”
Op dit moment leef ik mijn Liefde. Daarbij herinner ik me weer hoe groot ik ben. Daarbij zie ik alle andere mensen als Liefde. Het is een leven vol vertrouwen, vol bijzondere ontmoetingen, vol Liefde. Het is een vol en rijk leven.
“Natuurlijk moet je de Liefde volgen als zij je wenkt, ‘al zijn haar wegen zwaar en steil’. De liefde brengt je tot grote hoogten, maar rukt ook je wortels uit de grond. In een reeks van beelden wordt aan de ene kant bezongen dat de Liefde het hoogste is dat je kunt bereiken, maar ook dat je er niet zonder kleerscheuren van afkomt; ‘Zij dorst je tot je naakt bent’. Dit alles doet de Liefde met als hoger doel je te brengen tot kennis van wat er in het ‘verborgene van je hart’ is, waardoor je ‘een deel van ’s levens hart’ zult worden. Als je niet bereid bent jezelf op het spel te zetten, kun je maar beter warme kleren aantrekken en ‘de seizoenloze wereld’ ingaan, ‘waar je zult lachen, maar niet je volle lach, en wenen, maar niet al je tranen’.