Als het gaat over het creëren van een andere samenleving hoor ik vaak dat we naar een wereld moeten die geleidt wordt door vrouwen, dat de (witte) man te overheersend is geweest. Vrouwen praten over vrouwen en sluiten daarbij mannen uit.
Ik ervaar dat altijd als pijnlijk, en ook zo niet wat de wereld nodig heeft. Duurzame inclusie voor iedereen begint niet met je als groep afzonderen, en dat is wel wat veel vrouwen doen. Ze werken en leven niet vanuit inclusie en verbinding met mensen maar vanuit afzondering en afgescheidenheid met vrouwen. Vanuit kleinheid en niet vanuit kracht. Want kleinheid scheidt af en kracht verbindt.
Ik ervaar elke dag hoe liefdevol en zacht mannen kunnen zijn. Zachter dan dat ik ooit zal worden. Ik heb twee mannen thuis die vanuit vrouwelijke waarden leven, die die waarden sterker belichamen dan menig vrouw die ik ken. De zachtheid, de puurheid, de openheid, verbinding en warmte die zij in zich hebben is zo mooi om te zien. En zo wat de wereld nodig heeft. Net zoveel vrouwen als mannen kunnen van hen leren.
De wereld, moeder aarde heeft geen vrouwen nodig die zich enkel met andere vrouwen kunnen verbinden omdat het vrouwen zijn. De wereld, moeder aarde heeft mensen nodig die liefdevolle langetermijnkeuzes maken, die vanuit verbinding en inclusie handelen en leven. Die zonder angst voor het andere geslacht de andere mens tegemoet treden met warmte en ruimte.
De wereld, moeder aarde en de mens heeft mensen nodig, echte mensen die zichzelf durven zijn. Die zonder terughoudendheid, angst en trauma’s zichzelf en elkaar durven zien.
Jezelf werkelijk omarmen, er helemaal mogen ZIJN, dat heb ik geleerd van één man, niet van alle vrouwen in mijn leven.