Van de week gaf ik een interview, en zoals dat met fijne en goede interviews gaat, kreeg ik er zelf ook weer inzichten door. Ik kreeg weer scherper in beeld hoe geefeconomie zich verhoudt tot het huidige systeem.
Zoals altijd moet ik geefeconomie en de keuzes die daarin gemaakt worden afzetten tegen het huidige systeem om beide helder te maken. Het ging over ziek worden, burn-out zijn en dus fysiek niet meer in staat zijn om te kunnen werken.
De aanname was dat Robbert en ik in theorie wel zouden kunnen werken, wij zouden een baan kunnen zoeken als het nodig zou zijn, wij zijn daar fysiek toe in staat.
Die aanname klopt niet. Als wij in het huidige systeem zouden gaan werken, dan krijgen wij binnen de kortste keren fysieke klachten, raken burn-out en depressief. Dat is namelijk wat het systeem met mensen doet. Een burn-out is geen persoonlijk probleem, een zwakte van een mens. Het is een uiting van een systeem dat niet gericht is op zorgen voor en waardevol zijn.
Wij hebben er jaren geleden voor gekozen om altijd goed voor onszelf te zorgen. Dus kunnen wij niet werken of bijdragen aan een systeem waar dat niet in de basis zit. We zijn dus niet te ziek om te werken, omdat we niet vasthouden aan dat systeem en die uitgangspunten. Zodra we daar wel weer in zouden stappen, zijn we direct te ziek om te kunnen werken.
Wij weten dus dat we nooit meer terug kunnen. Kiezen voor ziekte is tegennatuurlijk, daar zal onze intuïtie ons altijd van weerhouden. Want dat zou het einde van leven betekenen, figuurlijk en letterlijk.