Wat is dit een rake uitspraak van Jan Geurtz, opgetekend in zijn boek ‘Verslaafd aan Liefde’. Ik herken hierin het verschil tussen het leven in onvoorwaardelijke liefde en het leven in angst en patronen.
Ik heb het nooit zo sterk gekend, de patronen van angst. Maar ik zie het wel overal om mij heen. Mensen die samen zijn en blijven omdat ze anders alleen zijn. Mensen die samen gekomen zijn omdat ze een ander nodig hebben om zich goed te voelen. Relaties die enkel gebaseerd zijn op veiligheid en zekerheid, waar geen plaats meer is voor onvoorwaardelijkheid en vrijheid….waar dus geen plaats meer is voor echte liefde.
De natuur van de mens is liefde, wij zijn allemaal liefde, onvoorwaardelijk. De meeste mensen zijn dit vergeten, of het het nooit geweten, omdat zij in angst zijn grootgebracht. In aanpassen en controle, door manipulatie en schijnzekerheid.
Als we met z’n allen toch weer eens zouden gaan geloven in onze eigen natuur. En er niet alleen in geloven, maar er ook op gaan vertrouwen. En er niet alleen op vertrouwen maar ook naar gaan handelen. Wat een overvloed aan liefde zou er dan voelbaar zijn. Wat een enorme stroom van natuurlijk en vanzelfsprekend geven en ontvangen zou er dan zijn. Geen mensen die moeten vastklampen, maar enkel mensen die durven geven. Geen mensen die manipuleren, maar enkel mensen die werkelijk zien. Geen ontkenning meer van pijn, maar alles kunnen en durven voelen wat er is.
Ik kijk er zo naar uit dat meer mensen weer gaan durven voelen wat hun ware aard is, hun werkelijk natuur. Dat mensen onvoorwaardelijk kunnen gaan handelen zonder bang te zijn dat ze dan tekort komen. Iedereen is genoeg, er is genoeg voor iedereen!