Wie zijn wij, als volwassenen om te bepalen voor een ander mens? Wie zijn wij als ouders om te bepalen voor een kind? Wie zijn wij als leerkracht om te bepalen voor een leerling wat er geleerd wordt?

Het voelt oneerlijk als ik als ouder bepaal wat mijn kind moet leren, kennen of kunnen en wanneer. Ik voel tot op het bot hoe belachelijk het is om een kind te forceren iets te leren omdat ík dat wil. Het voelt onrechtvaardig en vooral ongelijkwaardig om een ander mens, ook al is het een kind, te duwen in een positie van moeten en manipulatie omdat wij als volwassenen iets vinden.

Kinderen zijn mensen, volwaardige en gelijkwaardige mensen, ook al zijn ze klein en nog niet volgroeid. Misschien daarom juist, hoe halen wij het is ons hoofd om raakbare mensen, vol in groei en ontwikkeling zo hard te behandelen. Ze zijn als klei nog zo zacht, en wij slaan erop en duwen ze in een mal, we herhalen en repeteren tot ze weten en kunnen en kennen wat wij van ze verwachten. Alsof ze ons bezit zijn, alsof ze daar betere, liefdevollere en slimmere poppetjes van worden.

Voel maar eens in wat er gebeurt als je iets dat zacht en vormbaar is zo onder druk zet. Je duwt het plat, je duwt al het leven eruit. En als de rek eruit is, als er geen vorm meer in te krijgen is dan verwachten we dat ze als volwassen mensen zichzelf zijn en gaan staan voor wie ze zijn. Hoe dan?!

Als je er van jonge leeftijd op durft te vertrouwen dat de klei zichzelf vormt en haar met zachtheid en aandacht begeleidt en aanraakt, als je haar bewonderd voor wat ze dan al is en aanmoedigt om te ontdekken wat ze te doen heeft in het leven, dan krijg je pas echt kunstwerkjes!