“Ik wil graag dat je, je beter voelt mama.”

“Laat mama maar, ze hoeft zich niet beter te voelen, ze is gewoon even verdrietig en moeten even huilen.”

Ik had gisteren geen goede dag, ik was verdrietig over dat wij niet gezien worden en daardoor kon ik weinig hebben. Ik sprak erover met Robbert terwijl Doris en Iza aan het spelen waren. Ik huilde en dat luchtte op.

Doris wilde me graag opvrolijken, maar dat wilde ik niet, en dat kan ook niet. Zo werkt het bij ons niet. Als er iets gevoeld wordt, is de enige manier om hiermee om te gaan om er in te zijn en te voelen wat er te voelen is. Niets wegduwen, niet ‘positief denken’, niet opvrolijken of wegknuffelen. Gewoon huilen als je moet huilen, lachen als je moet lachen en schreeuwen als je moet schreeuwen. Eenvoudig en helder.

En wat een geschenk is Robbert dan, als partner en als vader, als man. Een man die me aanmoedigt om te voelen wat er speelt. Die onze dochter laat zien dat je moet huilen als je moet huilen. Die een voorbeeld is voor onze zoon in het helemaal zijn met wat er is. Zo overtuigd dat dat de enige manier is om met gevoelens en emoties om te gaan. De enige manier voor ons en de enige gezonde manier voor de mens.

Ik huilde in bijzijn van mijn gezinsleden, ik sprak met Robbert en voelde opluchting. Ik kreeg een knuffel van Doris en trok me even terug. En vanmiddag voelde ik me als vanzelf weer een stuk beter. Omdat ik er wel mag zijn bij de mensen die er toe doen, omdat ik zo gezien wordt door mijn mooie liefdevolle man. Omdat hij mij wil en durft te zien met alles wat er in mij speelt. En dat is pure ware liefde.