Jaren geleden kregen wij een grote donatie voor stichting Geefeconomie. Wij gaven van dat geld een deel weg aan mensen en leende een deel onvoorwaardelijk uit. Één van die ‘onvoorwaardelijke leningen’ deden we aan een stichting die zich inzet om ‘schuldrust’ te creëren voor jongeren. Het was een mooi doel dat we graag wilde ondersteunen in de opstartfase door een bedrag van €10.000 te lenen.

Een onvoorwaardelijke lening is, zoals het woord als zegt, een lening in vertrouwen. Er zijn geen voorwaarden aan verbonden zoals rente of tijd waarin hij wordt terug betaald. Het geld stroom gewoon weer naar ons terug als het aan de andere kant niet meer nodig is.

Vorig jaar hebben wij contact opgenomen met onze contactpersoon om te informeren naar het terug betalen van de lening. Toen kregen wij een ontwijkend antwoord. Dat was niet bevredigend en vorige week kwamen we er nogmaals op terug. Het voelde goed om nogmaals te informeren of er aan de andere kant al zoveel overvloed is dat het geld weer naar ons kan stromen.

We kregen het arrogante antwoord dat zij hadden besloten dat het een gift was geworden. Want als je iets zonder voorwaarden uitleent, dan betekent dat volgens hen, dat je als ontvanger bepaalt dat je het mag houden.

Hun antwoord raakte me. Het is zo’n absurde gang van zaken. Wij lenen in vertrouwen geld uit aan een mooi doel, dat zich nota bene met schulden bij jongeren bezig houdt. En zij nemen dat geld alsof het van hen is.

Ik voel dat het mij niet om dat geld gaat, geld is er genoeg in de wereld. Het gaat om de graaiende beweging die wordt gemaakt, waar ze ook nog doen alsof het de normaalste gang van zaken is omdat hun financiële adviseur heeft gezegd dat het zo werkt. Ja, zo werkt het dus in het systeem. Als jij je auto uitleent aan iemand en je zegt daarbij dat diegene hem zo lang kan gebruiken als nodig en zich geen zorgen hoeft te maken over benzinekosten, dan bepaalt de ander dus zonder overleg dat het vanaf dat moment zijn auto is.

Dit is dus hoe het huidige systeem werkt…ik ben er stil van…zoveel schaarste, zo weinig verbinding met elkaar. Dat je pakt wat je pakken kan, juist als die ander in openheid en vertrouwen geeft.