Als je zoals wij een mensbeeld hebt dat de mensen van nature liefdevol en vrijgevig is, dan weet je dus ook dat je dat zelf ook bent. En als je met een liefdevolle blik naar de wereld en andere mensen kijkt heb je nooit de behoefte om te oordelen.

Toch krijg ik soms het verwijt dat ik iemand veroordeel. Een paar weken geleden nog toen ik een vraag stelde over mannelijke en vrouwelijk energie. Die ander voelde zich blijkbaar ernstig aangevallen door de vraag en verweet mij een oordeel. Ook in de reacties op post komt het soms terug dat mensen vinden dat ik oordeel als ik feitelijk en vanuit gevoel beschrijf hoe iets gegaan is.

Het is en blijft een boeiende materie. Want vanuit het idee dat ieder mens liefde is, waarom zou je dan een ander veroordelen? Wat zou het mij brengen om de ander kleiner te maken dan ikzelf? Dat heb je niet nodig als je je waardevol voelt. Dan wil je juist graag in verbinding net de ander, een echt gesprek voeren dat ergens over gaat.

Als je liefde bent kan het wel zijn dat je hele scherpzinnige vragen stelt en de vinger precies op de zere plek van de ander legt. Het feit dat de ander nog zere plekken heeft is niet erg, en die aanraken is vanuit liefde gezien helemaal oké en ook nodig om die plekken te kunnen helen. Als dat mag, die zere plek aanraken dan is er verbinding en kun je samen zijn. Als dat niet mag omdat de ander zelf een oordeel heeft over die plek, dan kun je hem als buitenstaander dus niet aanraken en is er geen verbinding mogelijk.

Mijn uitgangspunt is altijd verbinden. Voor die verbinding moet alles er mogen zijn, en dan is er dus geen enkele reden om te veroordelen. Behalve als de ander eigenlijk zelf vindt dat wat ik zeg er niet mag zijn.