Buitengesloten worden en toch mee willen blijven doen, dat vind ik één van de meest onbegrijpelijke dingen waar mensen voor kiezen. Waarom zou je ergens bij willen horen waar ze je niet echt willen hebben, waar je niet onvoorwaardelijk welkom bent?
Ik ken de energie die in uitsluiting en exclusiviteit zit, ik heb het zelf de afgelopen tien jaar vaak ervaren. Soms concreet: toen Doris niet naar een peutergroep mocht omdat ze niet ingeënt was. Soms meer energetisch, dat we niet welkom zijn omdat wij ons leven zo anders inrichten en daar een oordeel opzit bij de ander.
Het doet zeer, buitengesloten worden. Het is pijnlijk, omdat het laat zien waar een ander in gelooft en voor staat en dat uitsluiting daar onderdeel van is, van de waarden vanwaar uit gehandeld wordt.
Het wordt nog pijnlijker als je die uitsluiting steeds opnieuw blijft opzoeken, die confrontatie moet aangaan omdat je niet zelf kunt creëren. Je moet bij het oude pijnlijke blijven horen omdat sociale uitsluiting comfortabeler is dan er zelf uitstappen en gaan staan voor jezelf en je eigen-waarden.
Waarom blijven kinderen hun ouders naar de zwemles brengen als je er niet welkom bent? Waarom ga je zitten huilen in je auto in plaats van handelen naar dat wat er is: uitsluiting. Waarom wil je kosten wat het kost meedoen met iets dat in de kern zo verrot is?
Ik begrijp het niet. Waarom blijf je mensen opzoeken die zo ergens anders voor staan dan waar jij voor staat?
Ik begrijp het wel. Omdat sociale angst voor er ‘niet meer bij horen’ zo groot is, het ergens niet bij horen is zo intens pijnlijk, dat je liever steeds opnieuw die uitsluiting opzoekt dan er voorgoed afscheid van te nemen. Want dan komt het echt op jezelf aan.