Wat een geluk om elke ochtend met dit uitzicht wakker te worden!
Doris slaapt lekker tussen ons in in het grote bed. Het ontstond vanzelf na de eerste week met haar te hebben geslapen dicht tegen ons aan. Het voelt zo natuurlijk en vanzelfsprekend zo’n klein mensje dat net op de wereld is, heel dichtbij te hebben. Af en toe haar handje kunnen vasthouden en met de voedingen zelf ook niet uit bed hoeven geeft mij veel rust. Het voelt heel fijn en ook natuurlijk om ook ’s nachts zo in verbinding te zijn, echt samen, met elkaar. Dat we als gezin de gehele 24 uur met elkaar doorbrengen en niet afgescheiden worden als we daar zelf geen behoefte aan hebben. In een apart bedje, zelfs op een aparte kamer voelt voor mij zo onlogisch dat ik me er over verwonder hoe dat ooit ontstaan is (wie heeft dat ‘bedacht’?).
De meest gestelde vraag is: ben je niet bang dat je op haar rolt? Nee, daar zijn we niet bang voor, ze ligt vrij hoog tussen onze kussen in, dus daar rol je met je hoofd niet vanaf. Daarbij geloof ik er in dat je echt niet op je kind rolt, haar aanwezigheid is voor ons zo voelbaar dat we niet ‘vergeten’ dat zij er is. Net als dat je ‘onthoud’ dat je partner naast je ligt ’s nachts, zo weet je ook dat je kind er is.
De dag vanuit verbinding beginnen, met z’n allen, wetend dat zij helemaal bij ons hoort en altijd er mag zijn, op elk moment…ja, voorlopig zal dit mijn uitzicht blijven! 🙂