Wat zijn die kids van ons toch verschillend en uniek. Ik moet er nog altijd een beetje aan wennen als een situatie met Iza zich voordoet die wij alleen met Doris hebben meegemaakt.
Gisteren was zo’n situatie, Iza had een splinter in zijn vingertje. En die moest eruit.
De manier waarop dat bij Doris meestal gaat is met veel overleg, afstemming en wat overredingskracht dat het echt voor haar eigen welzijn is. Al vanaf dat ze heel klein is wil ze niets aan haar lijf. Ze wil het liefst dat zo’n splinter blijft zitten. Ze wil nooit paracetamol of hoestdrank. Ze wil gewoon met rust gelaten worden. Dus als er dan iets ‘moet’ dan gaat dat meestal gepaard met intense energie en emotie.
Iza daarentegen, tilde zijn vingertje op. Robbert hield hem vast, ik probeerde met de pincet en uiteindelijk met een naald de splinter eruit te trekken. Iza zei een paar keer ‘au’, maar we vragen ons af of dat was omdat het echt zeer deed of omdat wij dat zeiden. Na flink wat gepeuter was de splinter eruit. Een rood wondje bleef over. Ik ontsmette het en Iza ging zijn weg.
En ik bleef wat beduusd achter. Huh, hij zei een paar keer “au” en verder niks?! Geen drama, geen weerstand, geen tranen, geen wegtrekken of tien keer moeten uitleggen wat ik ga doen en dat het inderdaad zeer kan doen. Nee, gewoon drie keer peuteren, twee keer zeggen dat het inderdaad zeer doet en dat was dat.
En misschien nog wel het meest bijzondere vind ik voel dat ik zowel Doris als Iza enorm waardeer. De intensiteit van Doris en de rust van Iza zijn beide zo krachtig, het hoort zo bij hen. Ze zijn zo uniek in wie zij zijn. Wat vullen zij elkaar en ons geweldig aan! Ik hou van hen.