Mensen die doen alsof ze vrij zijn, terwijl ze getergd worden door vastzittende patronen in hun hoofd. Vrouwen die zeggen dat ze wild zijn, terwijl ze nog nooit iets onaangepasts hebben gedaan. Mannen die zeggen dat ze heel zijn, terwijl ze zich niet open kunnen stellen voor hun eigen kind. Ouders die unschoolen maar volledig vastzitten in een normerend systeem. Mensen die natuurlijk ouderschap aanhangen maar geen idee hebben wat intuïtie is.
“They are living their lies somewhere” zegt Alexander Supertramp in Into the Wild. En zo zie ik het elke dag gebeuren.
Leugens voor bestwillen, de mantel der liefde vol leugens, jezelf voor de gek houden, je kinderen voor de gek houden.
Leven vanuit leugens, het is de norm. Geen openheid van zaken, geen enkel bewustzijn over je eigen handelen en wat je in de wereld zet. En diegene die daar een vraag durft te stellen die blok je uit je leven. Die doe je af als oordelend, als irritant of gek. Alles is geoorloofd om je leugen in stand te houden.
Werkelijke vrijheid bestaat niet naast leugens. Echte liefde vindt geen voedingsbodem in praatjes. Grootsheid bestaat niet in doen alsof. Zo werkt het gewoon weg niet, daarvoor is leven te magisch. Jij bepaalt niet wat wel en niet echt is, wat er wel en niet mag zijn, wat wel of niet op je pad komt. En zolang je dat wel blijft bepalen, leef je in je eigen leugen. En dat is helemaal oké, maar weet wel dat je er de wereld mee kapot maakt, want leugens om bestwil zijn voor niemands bestwil, ook niet die van jezelf.