Dit is een herplaatste blog uit april 2014.

“Forgiveness takes away what stands between your brother and yourself.” schrijft Marianne Williamson in het prachtige boek A Return To Love.

Ik las het boek terwijl wij op reis waren en het raakte me diep. Een heel boek gewijd aan de keuze die je hebt als mens, tussen liefde en angst. De regel bovenaan dit blog las ik gisteren nog eens. Ik sprak over vergeving, over zonder zonde zijn (hoe toepasselijk op goede vrijdag). Vergeving, wat een groot woord, bijna niet te bevatten. Het klinkt en voelt zo prachtig, toch kiezen veel mensen nog voor vluchten of vechten. Niet alleen tegen zichzelf, maar ook tegen de ander.

Vergeven begint bij jezelf, vergeven kun je alleen geven als je liefde voelt en daar voor kiest. Als je iemand vergeeft, vergeef je diegene het verleden, het heden en de toekomst. Diegene kan dus nooit meer iets ‘fout’ doen, want met vergeving stap je uit de dimensie waar goed en fout overheersen. Je springt naar het niveau van liefde, van acceptatie, van overgave, van overvloed, van waardevol zijn zoals je bent. Daar is geen plaats voor goed en fout, net zo min als dat er op dat andere niveau ruimte is voor vergeving.

Het mooiste dat ik gisteren uitsprak was dat vergeving bij jezelf begint. Als je een ander vergeeft, vergeef je jezelf. Dat is onlosmakelijk met elkaar verbonden. En als je jezelf vergeeft, het verleden, het heden en de toekomst, dan draag je geen schuld meer. Je bent zonder zonde, je doet niets fout, je bent letterlijk onschuldig. Als een kind, dat niets weet van schuld, van fouten maken, van falen, van donker. Je kunt weer spelen, ontdekken, verwonderen, je uitspreken, je licht laten schijnen.

Er viel zoveel ballast van mij af toen ik mijzelf vergaf. Ik ontdekte dat ik altijd al liefde was geweest en er vanaf toen altijd voor kies om liefde te zijn. Ik ben niet schuldig en een ander ook niet. Ook al gebeuren er dingen waarbij je vanuit de maatschappij alle recht hebt om de ander de schuld te geven: mensen bedriegen je, mensen kleineren je, mensen negeren je. Als je vergeeft, accepteer je dat deze handelingen gestoeld zijn op angst, mensen zijn bang. Voor jou, voor hun toekomst, voor hun zekerheid, voor hun schoonheid, voor hun eigen licht. Ze willen houvast, die zit onder andere in schuld. Als jij een ander de schuld kan geven, ben je er vanaf, dan hoef jij er niets meer mee. Dan heb je alle recht om de ander te negeren, slecht te behandelen, uit te schelden, hij heeft het tenslotte gedaan. Als je jijzelf en de ander vergeeft, ontneem je jezelf het recht om te vluchten of te vechten. Je mag enkel nog liefhebben. Wat een grootse keuze.

Dat je niet meer handelt vanuit angst, betekent niet dat die angst er niet meer mag zijn. Mensen denken soms dat door in onschuld te leven, je geen pijn meer mag voelen, je altijd sterk moet zijn. Dat is niet waar, die gedachte zal je afhouden om voor vergeving te kiezen, want geen pijn meer voelen is onmenselijk.
Om lief te hebben, te beminnen en te vergeven zul je pijn toe moeten laten, je zult verdriet voelen, of boosheid, of blijdschap. Je kiest er voor om niet meer te vechten tegen pijn of er voor te vluchten. Door te vergeven word je kwetsbaar, jijzelf en de ander kunnen geen schuld of schaamte meer bij jou leggen, maar zij kunnen je nog wel pijn doen. Door die pijn te voelen en doorleven, heel je de relatie. Je zegt eigenlijk: “Het is je vergeven, geef het maar aan mij, ik weet hoe er mee om te gaan en kan er weer iets moois van maken.”.

Waar zitten jouw schulden? Hoe voelt het om die te dragen? Mag jij jezelf vergeven en daarmee de ballast van angst loslaten?

Hele liefdevolle paasdagen!