In het reguliere systeem zou Doris sinds vorige week op school zitten , toen werd zij namelijk vier. Wij kiezen echter voor thuisonderwijs.
Voor ons is thuisonderwijs de enige logische keuze die past bij onze visie op mensen. Mensen leren vanzelf, en als mensen de stroom volgen komen ze vanzelf daar uit waar ze moeten zijn.
Wij hebben vertrouwen dat onze kinderen kunnen en willen leren, dat is de natuur, dat een mens zich ontwikkeld. Daar hoeven wij niets voor te doen.
Ik beeld het mij wel eens in dat Doris nu naar school zou gaan. En dan amper tijd met Iza door zou brengen overdag, of met Lobi, of met ons. 🙂 Dat zij dingen zou moeten doen die door een ander zijn bepaald, op tijden die door een ander zijn bepaald, met kinderen en volwassenen die zijn niet zelf heeft gekozen. Waar ze misschien totaal geen verbinding mee voelt, maar waar ze wel naar moet luisteren, of mee moet samenwerken, of mee moet spelen. Op een plek waar niets natuurlijks aan is, voornamelijk binnen, aan een tafeltje…zo’n totaal onnatuurlijke omgeving en houding voor Doris.
Het afstemmen met elkaar, de gelijkwaardigheid die van Doris uitgaat naar volwassenen en kinderen, de vrijheid waarmee zij zich beweegt….zo’n mooi mensje. Wat komt ze goed tot haar recht in de wereld die wij voor onszelf hebben gecreëerd. Een totaal andere wereld dan de wereld van ‘op tijd komen’ en ‘naar de juf of meester luisteren’ en ‘je vinger opsteken’. Ik ben dankbaar dat zij die wereld nooit echt hoeft te ervaren, dat zij vrij en blij door het leven beweegt en helemaal mag zijn wie zij is.