Thuisonderwijs…zoveel mensen, zoveel angsten. Bijna iedereen heeft een mening of gevoel over thuisonderwijs hebben wij gemerkt. De één vindt het maar niks, de ander moet er aan wennen, de één gelooft er niet in, de ander vind het dapper.
Wij geloven er heilig in, in het zelfsturend vermogen van de mens. Wij ervaren dit zelf elke dag, en we worden bijna elke dag geconfronteerd dat dit zelfsturend vermogen onmogelijk is een systeem waar alles voor je geregeld en gecontroleerd wordt. Ook op school.
Als ik denk aan wat ik vroeger ‘zelf mocht bepalen’ op school kom ik niet verder dan de kleur kleurpotloden of het onderwerp van mijn spreekbeurt. Ik mocht niet bepalen waar ik leerde (“iedereen blijft netjes aan zijn tafeltje zitten!”), niet met wie ik leerde (“nu doe je het even alleen. Nu maak je een groepje van vier”), niet wat ik leerde (“pak je rekenboek. Maak je weektaak af”), laat staan hoe ik leerde (“fijne vakantie gehad, nu weer aan de slag!” ;))
Deze sturing van buitenaf heeft mij niet gebracht wat ik nu belangrijk vind in het leven, en wat mij als mens gelukkig maakt: de vrijheid, het kunnen leren van wat er komt, het voelen waar mijn eigen behoefte liggen en vooral ook de overvloed voelen van dat je goed bent zoals je bent en daar niets voor hoeft te doen. Dat heeft het (school)systeem mij allemaal niet gebracht. Dus waarom zou ik mijn kinderen datzelfde laten ondergaan?
Ik weet dat vrij leren en daarin zelf moeten kiezen, zelf moeten bepalen wat goed voor je is, zelf moeten zorgen dat je ontwikkelt een grote uitdaging is, een uitdaging waar veel volwassenen mee worstelen, juist omdat het nooit eerder in hun leven is gefaciliteerd. Ik gun onze kinderen (en ieder kind op de wereld) dat zij dat mens-zijn, die zelfsturing en zelfbeschikking niet eerst afleren om het daarna weer te moeten herontdekken. Ik gun kinderen dat zij altijd in die ruimte mogen zijn waar vrij spelen en leren, waar vrij leven en learning by doing, waar gelukkig zijn en mogen vallen het onderwijs is. Waar de norm die zij bepalen de norm is