Verbinding….een prachtig gevoel en een woord dat in het systeem totaal uitgemolken wordt. Iedereen praat over verbinding, over connection, bijna alsof het op bestelling te krijgen is, als je het maar vaak genoeg zegt. “Hier is verbinding te koop!”

Wat verbinding zo mooi en magisch maakt is dat het niet te creëren is. Jij kunt niets doen om in verbinding te zijn. Verbinding is alleen te voelen. Het is niet te maken, het is niet te controleren, het is niet te organiseren. Want of er verbinding is met iemand is niet aan jou of aan mij. Het is aan de verbinding zelf. En vooruit, een klein beetje aan jezelf, of je die verbinding aan durft te gaan door open en kwetsbaar te zijn.

Verbinding is tweeledig. Het is het gevoel dat ontstaat wanneer je er helemaal mag zijn, met alles wat er in je leeft. En als je dat gevoel durft toe te laten, als jij er ook voor kiest dat alles wat er in je leeft er mag zijn. Dan laat je jezelf zien en dan kan die ander dat ontvangen, zonder enige twijfel of terughoudenheid. Dat is verbinding.

Zodra een van beide ervoor kiest om niet alles te delen, om bijv. alleen het mooie of het hoofdelijke te laten zien, kan er geen verbinding ontstaan. Als een van beide dat wat de ander deelt betwijfeld kan er geen verbinding ontstaan. Verbinding gaat over overgave, over durven zien en vooral over voelen. Daarin heb jij niets te kiezen, het is alles of niets. Zodra je bij een stuk komt dat te pijnlijk is en je daarom niet met de ander deelt, kan er geen verbinding ontstaan. Want verbinding is altijd zuiver, altijd heel. En komt dus altijd vanuit kwetsbaarheid en openheid.

Verbinding begint dus bij jezelf, bij jezelf ontvangen. Bij, met het lood ik je schoenen, erkennen wat er in je speelt. Bij, met het zweet onder je oksels, iemand in vertrouwen nemen. En bij steeds opnieuw voelen waar het stroomt, bij wie zelfs je diepste pijn er mag zijn. Dan heb je verbinding gevonden, met jezelf en met een ander.